Қуръони Каримда шундай оят бор: “Эй, иймон келтирганлар! Кўп гумонлардан четда бўлинглар, чунки баъзи гумонлар гуноҳдир. Жосуслик қилманглар. Баъзиларингиз баъзиларингизни ғийбат қилманглар. Сизлардан бирорталарингиз ўзининг ўлган биродарининг гўштини ейишни яхши кўрадими? Ҳа, ёмон кўрасизлар. Аллоҳдан қўрқинглар! Албатта, Аллоҳ тавбани кўп қабул қилувчи ва раҳмлидир” (“Ҳужурот” сураси, 12-оят).
Расулуллоҳ соллалоҳу алайҳи васаллам: «Мўмин мўминани ёмон кўрмасин. Агар унинг бир хулқини ёқтирмаса, бошқасидан рози бўлади», дедилар» (Муслим ривоят қилган).
Илм Аллоҳ таолонинг бандаларига ўзининг раҳмат хазийналаридан очиб берган катта бир инъомларидан. Ислом илм дини бўлгани учун Қуръони Каримдаги илк нозил бўлган оятнинг биринчи сўзи илмлар калити бўлмиш “ўқиш”га буюради.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Ҳар-бир туғилган бола фақат фитрат (соф табиат) ила туғилади. Бас, ота-онаси уни яҳудий ёки насроний ёки мажусий қилади" (Муттафақун алайҳ).
Ислом уламоларининг иттифоқига кўра, диннинг аслига тааллуқли бўлган ақидавий масалаларда тақлид қилиш мумкин эмас. Унинг акси ўлароқ, фиқҳий масалаларда эса, бирор-бир мазҳабга эргашиш, яъни тақлид қилиш лозим бўлади.
يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آَمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ
Shafqat, muloyimlik bilan doʼstona nasihat qilmoq. Аlloh taolo Muso va Xorun alayhimussalomni Firʼavn oldiga yuborganida bunday buyuradi: “Bas, unga yumshoq soʼz aytingiz. Shoyad, u eslatma olsa yoki halok qilishimdan qoʼrqsa”. (Toho surasi, 43-oyat)
Ҳар йили мавлид ойи кириши билан мавлид ҳақидаги хилофлар қайта қўзғалади. Ҳар ким ўз далилини келтириб, бошқани танқид қилади ва охир оқибат икки тараф ҳам ўз фикрида қолади. Бундай тортишувдан кимга фойда, биров ўйламайди.
