Мусулмон киши ўзининг зиммасида мусулмон биродарларига нисбатан вожиб бўлган бир неча ишларни билиши ва уларни ўзига лозим тутиши даркор: Уларга ёмонлик қилиш ва озор етказишдан тийилиши.
Сеҳр - куфрдир ва етти ҳалок қилувчи гуноҳи кабиранинг биридир. Сеҳр зарар беради, фойда бермайди. Аллоҳ Таоло сеҳрни ўрганиш ҳақида шундай деган: “Уларга фойда бермайдиган, билъакс зарарли нарсаларни ўрганадилар”. (Бақара сураси, 102-оят).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Кексаларимизни улуғламаган, кичикларимизга меҳрибон бўлмаган ва олимларимизни (ҳақини) билмаган менинг умматимдан эмас”,-дедилар.
Бугунги ҳар бир соҳада ишлар шиддат билан ривожланиб кетаётган даврда, динимизга тегишли бўлган, юзага келган савол ва ҳолатларга тезкор, асосли жавоблар бериш, диний ходимларимиз ва уламоларимиз зиммаларидаги шарафли ва масъулиятли вазифага айланиб бормоқда.
Илм Аллоҳнинг нури расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам суннатларидир. Динимиз илмни ўрганиб, уни улашишга тарғиб қилади.
Имом Нуриддин номи билан машҳур бўлган Абу Муҳаммад Аҳмад ибн Маҳмуд ибн Абу Бакр Собуний Бухорий Бухорода тавуллуд топиб, ҳижрий 580 (милодий 1184) йили оламдан кўз юмадилар ва Бухородаги “Етти қозилар” қабристонида дафн этиладилар.
Бугунги кунда мусулмон одам гирифтор бўлаётган ҳар қандай бало-офат, қийинчиликлар – улар умумий бўлсин, хос бўлсин – инсонларнинг зулми туфайли берилган илоҳий жазо деган тушунча пайдо бўлиб қолган.
Аллоҳ таоло «Луқмон» сурасида шундай дейди: «Биз инсонга ота-онаси ҳақида тавсия қилдик: онаси уни заифлик устига заифлик билан кўтарди; уни сутдан ажратиш икки йил ичидадир: «Менга ва ота онангга шукр қилгин. Ва қайтиш фақат Менгадир». (14 оят).
