Пулни қайтаришга қодир бўла туриб, уни пайсалга солиш зулмдир. Ибн Форис роҳимаҳуллоҳ бундай дейди: "Берилиши шарт бўлган нарсани бермаслик - ҳаром. Гарчи қарз бойдан олинган бўлса ҳам, уни кечиктириш узр бўлмайди".
Исломдан аввал жумъа кунини “Аруба куни” деб номланар эди. “العَرُوبَةُ” – сўзи “аслзода араблар” деган маънони билдиради. Унинг яна бир номи – «явмул мазийд», яъни хайру баракот зиёда қилиб бериладиган кун.
Донишманддан "Қайси захар кучли?" - дея сўралганида "Одамнинг захри", - дея жавоб қайтарган экан. Қиличдан етган жароҳат тез битиб, тил яраласа, йиллар ўтиб ҳам битмаслиги шундандир балки...
Маълумки, йигирма биринчи аср ахборот асри бўлиб, ҳозирги давр авлоди глобаллашув жараёни шиддатли тус олган замонда яшамоқда. Айнан ёш авлод турли кўринишдаги ғоявий хуружлар нишонига айлангани ҳам ҳеч кимга сир эмас
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
Muomala odobi - bu inson ko'rki bo'lib, insonga bo'lgan samimiy mehr-muruvvat mezonidir. Bu mezonga izchil amal qilish odamlarni bir-biriga yaqinlashtiradi, o'zaro ishonchni mustahkamlaydi.
"Зеро, Аллоҳнинг раҳматидан фақат кофирлар қавмигина ноумид бўлур". (Юсуф сураси, 87-оят).
Тил — инсонларнинг жисман кичик, аммо масъулият ва вазифа жиҳатидан эътиборга молик аъзосидир.
