Имом Аҳмад ибн Ҳанбал сафарлардан бирида қоронғи тушгач, бир қишлоқда тўхтадилар. Тунаш учун масжиддан бошқа жой топа олмагач, у ерга кириб, энди ётмоқчи бўлган эдилар, ўша атрофда айланиб юрган бир соқчи у кишини кўриб қолиб, масжиддан чиқариб юбормоқчи бўлди.
Самура ибн Жундуб розияллоҳу анҳу айтадилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаллам саҳобаларга кўп айтадиган гапларидан бири: “Сизлардан бирорталарингиз бугун туш кўрдими?”-дер эдилар. Бас, у зотга Аллоҳ хоҳлаган киши кўрган тушини айтиб берарди.
Одамий эрсанг демагил одамий,
Оники йўқ халқ ғами, дин ғами.
Буюк Алишер Навоийнинг номи кўҳна тарих зарварақларида олтин ҳарфлар билан ёзилганига шубҳа йўқ. Унинг битган асарлари жаҳон адабиётининг дурдоналаридан ҳисобланади.
Саъд ибн Убода Зароқий отасидан ривоят қилади: «Мадина масжидида Амр ибн Усмон билан ўтирган эдим. Олдимиздан Абдуллоҳ ибн Салом акасининг ўғлига суяниб ўтиб қолди.
Алишер Навоий асарларини сўфийлик нуқтаи назаридан тадқиқ қилиш бу улуғ алломанинг ўзи том маънода сўфий бўлганлигини намоён этади.
Қуръон қориси улуғлар сафида бўлиб, энг афзал одамлардан ва даражаси олийларидан ҳисобланади.
Ҳар бир хурсандчилик жоиз бўлган иш, унинг изҳор қилишлик ҳам жоиз саналади.