Халқимизда “Гумон иймондан айиради”, - деган гап бор. Бировдан шубҳаланиб, унга туҳмат ёки маломат қилиш мусулмоннинг иши эмас. Миш-мишларни олиб юрувчилар ҳадиси шарифларда қаттиқ қораланган.
Макка даврида Набий алайҳиссалом Аллоҳ таолонинг: “(Эй Муҳаммад), Раббингизнинг йўли (дини)га, ҳикмат ва чиройли насиҳат билан даъват этинг! Улар билан энг гўзал услубда мунозара қилинг!” (Наҳл, 125), – деган кўрсатмаси асосида фаолият олиб борганлар.
Тажрибалар шуни кўрсатадики, гиёҳвандликка илк бор қадам қўйиш кўпроқ 11 билан 17 ёш ўртасидаги ёшларда кузатилади. Шу ёшда уларни жиловлаб олинса, келажакдаги катта фожеанинг олди олинган бўлади. Cўнг иккинчи давр бошланади.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳаётларидан бир лавҳа: Вақт ўтиши билан Али ибн Абу Толиб карамаллоҳу важҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг хонадонларида истиқомат қилишга хижолат бўла бошладилар.
Қадрдоним! Инсон ҳаётида дўстнинг ўрни беқиёс. Чунки, киши ҳаётида турли-туман воқеа-ҳодисаларга, ҳар-хил синовларга, яхши ва ёмон кунларга дуч келади.
Гиёҳвандликка сарф этиладигaн харажатлар эса шахсга ҳам, жамиятгa ҳам иқтисодий зарар келтириши билан биргa у исрофгaрчиликка киради. Исрофгaрчилик эса Қуръон ва ҳадис билан ҳаром қилинган.
Истиғфор банданинг Аллоҳ олдида гуноҳкор бўлганида илтижо қилиб билиб-билмай қилган гуноҳларини кечиришини сўрашдир. Одам боласи бор экан ҳар соатда турли хил катта-кичик гуноҳларга, хатоларга йўл қўйиши мумкин.
Қалбларни поклаш сари: Жоҳилга ватан йўқдир…
