Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон сафардан қайтсалар, аввал масжидга кириб, икки ракъат намоз ўқирдилар.
“Ер юзида ўрмалаган нарса борки, уларнинг ризқи Аллоҳнинг зиммасидадир. У уларнинг турар жойларини ҳам, борар жойларини ҳам билур. Ҳаммаси очиқ-ойдин китобдадир” (Ҳуд сураси, 6-оят).
Кибр ва манманлик бир бирига яқин ва ўхшаш салбий сифатлардир. Кибр, такаббур, кибриё сўзлари луғатда катталик маъносини билдиради ва ўзини бошқалардан катта, устун ва афзал ҳисоблаш сифатига эга шахсга нисбатан ишлатилади
Ақида билмаган шайтона элдур,
Миссионерлик дастлаб VIII-асрда Андалусияда юзага келган, насронийликни тарғиб қилиш, ёйишга қаратилган ҳаракат бўлиб, у кейинчалик ислом ўлкаларига юриш, Ғарбнинг мустамлакачилик юришлари билан ёндош ҳолда амалга оширила боради.
“Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: "Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам “Эшитган ҳар бир нарсасини гапиравериши кишининг ёлғончилигига кифоя қилади” дея марҳамат қилинган”.
Инсон ҳаётини илм-у маърифатсиз тасаввур қилиб бўлмайди. Динимиздаги илм иймон, Ислом, яхши ният ва ихлосга асосланган бўлади.
Мустақил юртимизга фасллар гўзали бўлмиш баҳор ташриф буюрди
