Ер юзининг ҳамма ерида ҳам бизу сиз яшаб турган шароит эмас. Бир кунда бир маротабагина, нима билан бўлса ҳам қорни тўйса ўзини бахтиёр санайдиганлар бор. Чанқоғини босиш учун ярим кун йўл юриб, неча чақирим наридан бориб сув ичадиганлар бор.
Охирги пайтларда сохта салафийлар вакиллари илмсизликлари боис оят ва ҳадисларни нотўғри талқин қилишдан ташқари валийларнинг кароматларини кескин инкор этиш йўлидан бормоқда
Ислом динида инсоннинг фақат руҳига эмас, балки, жисмига ҳам эҳтиром берилган. Тирик жон борки таомга эҳтиёжи бор. Шу жумладан инсонни ҳам.
Исломда қандай сарф-харажат бўлмасин, унда манманлик ва исрофга йўл қўймаслик доим таъкидланган.
Alloh taolo biz bandalarni hamisha o’ziga ibodat qilishlikga va unga biror bir narsani sherik qilmaslikga buyuradi. Shu bilan birgalikda bandalar bir birlariga qo’llaridan kelganicha yaxshilik qilishlikka chaqiradi va bu yaxshiliklar evaziga ko’plab ajrlar berishini va’da qiladi.
Унутмаслик керакки, ҳаж бу Исломнинг беш устунидан бири. Беш фарзнинг охиргиси. Қодир бўлганлар учун зиммасидаги адо қилиниши фарз бўлган амал. Намоз, рўза, закот қандай фарз бўлса, худди шундай фарз бўлган ибодат.
Ислом уламолари юқоридаги ҳадиси шарифдан келиб чиқиб, ана шу илк ҳижрий уч асрда яшаб ўтган саҳобалар, тобеъинлар ва табаъа тобеъинлардан иборат олиму фозиллар ҳамда мужтаҳидлар “салафлар” деб аталишини таъкидлайдилар.
Ана шундай ибодатлардан бири қурбонликдир. Фуқаҳоларимиз қурбонликнинг истилоҳий маъносини таърифлаб, «Қурбонлик бу – махсус ҳайвонни махсус вақтда сўйишдир», деганлар.
