Инсонлар ичида яхши ва ёмон хулқ эгалари бўлади. Одамлардаги ёмон хулқий сифатлардан бири ёлғончиликдир
Абу Ҳафс Кабир нафақат фиқҳ соҳасида самарали ижод қилган, балки у ҳадис ва калом илмларининг ҳам етук билимдони саналади.
“Бобурнома” улуғ асар сифатида дунё тан олган етук саркарда, шоҳ ва шоир ҳаётининг акси ифодасидир.
Ғийбат ва чақимчиликнинг ҳукми мусулмонлар ижмоси (якдил келишуви)га кўра ҳаромдир.
“Кечалари Аллоҳдан қўрқиб ёш тўккан кўзни ва Аллоҳ йўлида тунлари поспонлик қилиб, мижжа қоқмаган кўзни дўзах оташи куйдирмайди”
Инсон дунёга келар экан, албатта айбу нуқсондан, хато ва камчиликдан холи бўлмайди.
Ислом динининг мўътадиллик ва енгилликка чақирувчи, машаққат ва қийинчиликларни бартараф этишга асосланган таълимотларига зиддир.
Ким тоғдан ўзини ташлаб, жонига қасд қилса, у жаҳаннам оловида абадулабад ўзини пастга ташлайди. Ким заҳар ичиб жонига қасд қилса
